சரபேஸ்பர சங்ஹாரம்

||ஸ்ரீமதே இராமாநுஜாய நம||

பரம்பொருளான ஸ்ரீமந் நாரயணனின் பரத்வங்களை மறைப்பதற்காக ருத்ரப் பிரியர்கள் பல விதமான புனைப்பு கதைகளை கட்டி விட்டு அதற்கொரு தாமத ஸ்தலபுராணங்களையும் உருவாக்கினர். ஆனால் இந்த ஸ்தல புராணங்கள் இவர்கள் குறிப்பிடும் கதைகளான பகவான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவை சிறுமைப் படுத்தும் அபத்தங்கள் யாவும் சங்க காலங்களிலும் அதற்கு முற்பட்ட காலங்கலிலும் கையாளப்பட்ட   எந்த பழம் தமிழ் நூல்களிலும் இல்லை  வட மொழிப் புராணங்களிலும் காணப்படவில்லை  என்பதை அறியலாம் இவையெல்லாம் சைவ நாயன்மார்களின் பாடல்களில்தான் தலைக் காட்டத் தொடங்கின  இதிலிருந்தே இவை அவர்கள் காலத்தில்தான் புனையப்பட்டது என்பது பாலகர்களுக்கும்
எளிதில் புலனாகும்.

இப்படி இட்டுக் கட்டிய புரட்டுக்களில் ஒன்றுதான் சிவன் சரபேஸ்வரராக வந்து நரசிங்க மூர்த்தியை அடக்கி வென்றார் என்பதும் இதற்கான பதிலை தக்கபடி கொடுப்பதே சிறந்தது.

இனி இதற்கான மறுப்பு:-----[பிள்ளைப்பெருமாள் ஐயங்கார் இயற்றிய பரப்பிரம்ம விவேகத்தில்]

"புக்க கருடனையோர் புன்மசகம் வென்றதிறம் ஒக்கும் கனகனுரங் கீண்ட--- மிக்கதிறல் ஆளரியைப் பொன்னனுக்கா யஞ்சிக் கிடந்தசிவன் கோள்விளைத்தா னென்னுங் குறி.

"பொன்னனுரங் கீண்டதனுல் பொங்குசினம் ஆறிற்றோ? துன்னு சிவச்சரபஞ் சோரவுயிர் --அன்னதனைப் பற்றி வகிர்ந்தபின்னர் பாழி நரமடங்கல் உற்ற சினந்தணிந்த தூங்கு."

என இருபாடல்களைக் கூறி அதற்க்கு எடுத்துக்காட்டாக------

"இந்திரன்செய் வேள்விக் கிடரிழைக்க எண்ணுமரன் ஐந்தலையு மற்றவிழ ஆழியினால் --- முந்தரிந்த அச்சுதனை மைந்தரொடும் அம்பிகையாள் வேண்டிடலும் அச்சிவன்பெற் றானுயிரை அன்று."

என்ற மற்றொரு பாடலையும் கூறி, அவர்கள் கூற்றை மறுத்தல்.

இப்பாடல்களின் கருத்து:--- "புக்க கருடனை...குறி" ஆகாயத்தில் பறக்கும் பறவைக்கரசாகிய கருடனை அற்பமான கொசு ஒன்று வென்றது என்றால், அது நம்பத்தகுந்ததா? நம்பமுடியாததன்றோ? அதேபோல ஒப்பற்ற வலிமையோடு அவதரித்து இரணியன் மார்பை இரு பிளவாகப் பிளர்ந்து எறிந்த நரசிங்கமூர்த்தியை, அந்த இரணியனுக்குப் பயந்து பதுங்கிக் கிடந்த சிவன் பொருது வென்றான் என்றதுமாகும் என்பது கருத்து. மசகம்--கொசு, வடசொல், "நைவ தம்ஸாந்ந மஸகாந்" என்பது ஸ்ரீராமாயணம் சுந்தரகாண்டம் 36:44.

"பொன்னனுரம்....ஊங்கு" வலிமை மிகுந்த நரசிம்மனுக்கு இரணியனைக் கொன்றதனால் மட்டும் பொங்கிவந்த கோபம் தனிந்ததோ? சரபமாகி வந்த சிவனைப் பற்றி அவனது உயிர் மாள உடலைப் பிளந்த பின்பன்றோ அச்சினம் ஆறிற்று என்பது கருத்து.(பாழி---வலிமை)

"இந்திரன்செய் வேள்வி....அன்று" இந்திரன் யாகம் ஒன்று இயற்றினான். சிவன் அதற்க்கு இடையூறு செய்தான். இதை உணர்ந்த திருமால், சக்கராயுதத்தைச் சிவன் மேல் ஏவினான். ஆழிப்படை சிவனது ஐந்து தலைகளை அரிந்தது. இதனை அறிந்த பார்வதி, தன் மக்களாகிய விநாயகன், முருகன் இவர்களோடு அச்சுதனின் அடிகளில் வீழ்ந்து தனக்கு மாங்கல்யப் பிச்சை தர வேண்டினாள். மாதவனும், மலையரையன் மடப்பாவைக்கு இரங்கி மறுபடியும் சிவனை உயிர்ப்பித்தார் என்பது இதன் கருத்தாகும்.[இதை கூரேச விஜயத்தில் விரிவாகக் காணலாம்].

நரசிங்க மூர்த்தியை அடக்கவந்த சரபரை சங்காரம் பண்ணினார் என்று: வாமனபுராணத்திலும், ஆதித்யபுராணத்திலும், காருடத்தில் இருபதாம் அத்தியாயத்திலும், ஆக்கினேய புராணத்தில் நாற்பதாம் அத்தியாயத்திலும், நாரசிங்க புராணத்திலும், பாகவதத்திலும் பரக்கக் காணலாம் என்று இருசமய விளக்கம் கூறும்.

ஸ்ரீவிஷ்ணுசித்த விஜயத்திலும் இவ்விஷயம் பின்வருமாறு நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது:-----

"ஹந்துமப்யாகதம் ரௌதரம் ஸரபம் நரகேஸரீ |
நகைர் விதாரயாமாஸ ஹிரண்யகஸிபும் யதா ||
நமோஸ்து நரஸிம்ஹாய லக்ஷ்மீஸ்திதிஜிதக்ருதே |
யத்க்ரோதாக் நௌபுராரௌத்ர: ஸரப: ஸலபாயித: ||"

[(தன்னைக் கொல்லவந்த) ருத்ராம்சமான சரபத்தை நரசிங்கன் ஹிரண்யகசிபுவைப் பிளந்ததுபோலே பிளந்தான். எந்த நரசிங்கனின் கோபத்தீயில் முற்காலத்தில் ருத்ராம்சமான சரபம் சலபமாக(விட்டிற்பூச்சியாக) ஆயிற்றோ, லக்ஷ்மியின் சாந்நித்யத்தாலே கோபம் அடங்கப்பெற்ற அந்த நரசிங்கனுக்கு நமஸ்காரம்.] என்று
ஸாத்விகபுராணத்தில் கூறப்படுவ தாகக் கூரத்தாழ்வானருளிய அதிமாநுஷஸ்தவம் பனிரண்டா வது ஸ்லோகத்தின் வ்யாக்யானத் தில் எடுக்கப்பட்டது. இப்படிப் பல பிரமாணங்களிற் பேசப்பட்டிருப்ப தாலேயே,

"க்ரீடாவிதே: பரிகரஸ் தவ யா து மாயா ஸா மோஹிநீ ந கதமஸ்ய து ஹந்த ஜந்தோ: |
ஹை மர்த்யஸிம்ஹவபுஷஸ் தவ தேஜஸோம்ஸே
ஸம்புர் பவந்ஹி ஸரப: ஸலபோ பபூவ ||"[அதிமா நுஷஸ்தவம் 12]

[உனக்கு விளையாட்டுக் கருவியாய் (ஜீவரை) மயக்குகின்ற மாயை என்னும் பிருகிருதி எவனைத்தான் மயக்காது? நரசிங்க உருக்கொண்ட தேஜஸ்ஸின் ஒரு பகுதியிலே சரப உருக் கொண்ட சிவன் விட்டிற் பூச்சிபோலலே பட்டொழிந்தா னன்றோ?].

மேலும்...
ப்ரஹ்மாண்ட புராணத்தில் அஹோபில மஹாத்மியத்தில் எட்டாம் அத்தியாயத்தில்:

“தத: க்ருத்தோ மஹாகாயோ ந்ருஸிம்ஹோ பீம நி:ஸ்வந:!
ஸஹஸ்ரகரஜைஸ்த்ரஸ்த: தஸ்ய கா
த்ராணி பீடயந்!!
தத: ஸ்புரச்ச டாசோடோ ருத்ரம் ஸரபரூபிணம்!
வ்யதாரயந்நகை ஸ்தீக்ஷ்ணை ஹிரண்ய கசிபும் யதா!!
நிஹதே ஸரபேதஸ்மிந் ரௌத்ரே மது நிகாதிநா!
துஷ்டுவு: புண்டரீகாக்ஷம் தேவா: தேவர்ஷயஸ்ததா!!””

பொருள்-[அதன் பின் நரசிம்ஹர் பிரஹ்மாவை நோக்கி சதுர்முகரே! உண்மையில் நமக்கு கோபம் இல்லை. அந்தந்த காரியம் செய்கிறபோது அதற்கு தக்கபடி கோபம் கொள்கிறோம். தற்போது, சரபம் கொல்லப்பட்டது. ஆகவே என் கோபம் செயற்கையானது.]

ஸ்ரீ வராஹ புராணத்தில்:

"ஹந்துமப்யாகதம் ரௌத்ரம் சரபம் நரகேஸரீ!நகைர் விதாரயாமாஸ ஹிரண்ய கசிபும் யதா!!

பொருள்- நரசிம்ஹன் தன்னை கொல்ல வந்த சரபத்தினை ஹிரண்யனைக் கொன்றது போல் நகங்களினால் கிழித்துக் கொன்றார்”
   
என ஸாத்வீக(பகுதி)புராணங்கள் 
சிவ, லிங்க, ஸ்கந்த போன்ற தாமஸபுராணக்கதையை நிரசித்து விட்டன.

மேலும்;...

உபநிஷதங்களுள்
நரசிம்ஹதாபனீய உபநிஷத்தில் நரசிம்மருடைய பெருமைகள் விஷேஷமாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. முக்கியமாக 'ம்ருத்யும்ருத்யும'
என்ற மந்திரபதத்தை விவரிக்கும்போது

'யஸ்மாத ஸ்வபக்தாநாம ஸம்ருத ஏவ ம்ருத்யும்பமருத யுஞ்ச மாரயதி |தஸ்மாதுசயதே ம்ருத்யுமருதயுமிதி'

தன்னுடைய பக்தர்களால் நினைக்கப்பட்டவுடனேயே ஸம்ஹாரபந்தத்தையும் அகாலமரணத்தையும் அவர்களுக்கு போக்குகின்றாகையால் மிருத்யுவுக்கு மிருத்யுவெனப் படுகின்றான்
என பூர்வதாபினியில் உத்கோஷிக்கப்
பட்டது. உத்தரதாபினியில் இரண்டாவது கண்டத்தில் இறுதியில்

"ஸர்வஸம்ஹாரஸமர்த: பரிபவாஸஹ: ப்ரபுர்வ்யாப்த: ஸதோஜஜ்வலோऽவித்யாதத்கார்யஹீன: ஸ்வாத்மபந்த ஹர: ஸர்வதா த்வைதரஹித ஆனந்தரூப: ஸர்வாதிஷ்டான: ஸன்மாத்ரோ நிரஸ்தாவித்யாதமோமோஹோऽஹமேவேதி தஸ்மாதேவமேவேமமாத்மானம் பரம் ப்ரஹ்மானுஸந்தத் யாதேஷ வீரோ ந்ருʼஸிம்ஹ ஏவேதி"

'அனைவரையும் ஸம்ஹாரம் செய்வதில் வல்லவனாய் ஒருவராலும் அவமதிக்க ஒண்ணாதவனாய் ஸர்வேஸ்வரனாய், ஸர்வவியாபியாய் எப்போதும் பிரகாசிப்பவனாய் அஞ்ஞானமும், அதன் காரியமும் அற்றவனாய், ஜீவாத்மாவின் ஸம்ஸாரபந்தத்தைப் போக்குபவனாய், எப்போதும் தனக்கு ஒப்பற்றவனாய், ஆநந்தரூபனாய் எல்லாவற்றுக்கும் இருப்பிடமாய்,  எப்போதும் உள்ளவனாகவேயிருப்பவனாய் அவித்யையெனப்படும் கருமம்,  தமோகுணம், மயக்கம் ஆகியவை அற்றவனாயிருப்பவன் இந்த வீரனான நரசிங்கனே!'

மேலும்;.. சங்ககால இலக்கியமான பரிபாடலில் நரசிங்காவதாரத்தின் பெருமை பேசப்படுகிறதேயொழிய சரபர் கதையே இல்லை.

"செயிர் தீர் செங்கட் செல்வ! நிற்புகழ - புகைந்த நெஞ்சின், புலர்ந்த சாந்தின் - பிருங்கலாதன் பலபல பிணி பட வலந்துழி, மலர்ந்த நோய் கூர் கூம்பிய நடுக்கத்து அலர்ந்த புகழோன், தாதை ஆகலின் இகழ்வோன், இகழா நெஞ்சினனாக, நீ இகழா நன்றா நட்ட அவன் நன் மார்பு முயங்கி, ஒன்றா நட்டவன் உறுவரை மார்பின் - படிமதம் சாம்ப ஒதுங்கி, இன்னல் இன்னரொடு இடி முரசு இயம்ப, வெடி படா ஒடி தூண் தடியொடு தடி தடி பல பட---வகிர் வாய்த்த உகிரினை."[பரிபாடல் 4]

மேலும்; ஐம்பெருங்காப்பியங்களில் ஒன்றான சீவக சிந்தாமணியிலும் நரசிங்காவதாரம் பற்றிய குறிப்பு இருக்கிறது. ஆனால், சரபக்கதையைக் காணவில்லை ஆகவே முற்கால இலக்கியங்களில் எங்குமே சரபக்கதை இல்லை சல்லடை இட்டுத் தேடினும் கிடைக்காது என்பது தெளிவு.

எனவே, நாம் மேற்கண்ட ஆதாரங்கள் மூலம் ஸ்ரீ நரசிங்க மூர்த்தியின் மூச்சிகாற்றிலே சரபம் பயந்து நடுங்கி இருக்கும் என்பதே புலப்படுகிறது. சரபத்தால் எம்பெருமானை அசைக்கவே இயலாது என்பதும் இங்கு நிறுபணமாகிறது.
சரபம் ஸ்ரீ நரசிங்க பிரானை அடக்கியது என்னும் தாமஸ கல்பிதங்கள் இவ் சாத்விக ப்ரமாணங்களால் பட்டொழிகிறது.