ஸ்ரீராமர் லிங்க பூஜை செய்தார் என்பதற்கு மறுப்பு

||ஸ்ரீமதே இராமாநுஜாய நம||

"சர்வம் விஷ்ணு மயம் ஜகத்"

         "ஜெய் ஸ்ரீராம்"

சிவப்பிரியர்கள் தங்கள் தெய்வத்தை உயர்த்த வேண்டும் ஸ்ரீமந் நாராயணனையும் அவர் அவதாரங்களையும் சிறுமைப் படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணத்தினால் பல விதமான புரட்டுக் கதைகளையும், ஸ்தல புராணங்களையும் இயற்றியுள்ளார்கள் அவைகளில் ஒன்றுதான்"ராமமேஸ்வர ஸ்தல புராணம்" இந்த தாமஸ புராணத்தில் புனைந்துள்ள பாஷாண்டா புரட்டுதான் "ஸ்ரீராமர் லிங்க பூஜை செய்தார்" என்பது.

இந்த புரட்டுக்கதையைப் பார்ப்போம்:

"ஸ்ரீராமபிரான், சீதையை மீட்க ராவணனிடம் போர் புரிந்து அவனைக் கொன்றார். ராவணனைக் கொன்ற பாவத்தைப் போக்குவதற்காக, மணலால் ஆன லிங்கத்தை வைத்து பிரதிஷ்டை செய்தார் ஸ்ரீராமர். இதனால், மூலவருக்கு ராமநாத சுவாமி என்றும் தலத்துக்கு ராமேஸ்வரம் என்றும் பெயர் அமைந்ததாகச் சொல்கிறது இந்த பாஷாண்ட தல புராணம்!"

இது வெறும் புனைப்புக் கதையாகும் வால்மீகி,கம்ப இராமாயணத்தில் இல்லாத விடயமாகும். இந்த புரட்டுக்கு மறுப்பினை பார்ப்போம்;..

முதலில் சிவபிரான் பகவான் ஸ்ரீ ராமரின் சிறந்த பக்தராவார் என்பதை ஆதாரத்துடன் காண்போம்,..

எப்போதும் ராம நாமத்தை உச்சரித்து அதில் இன்பம் காண்பதாக சிவபெருமான் தனது மனைவியிடம் கூறுகிறார்: 

"ராம ராமேதி ராமேதி  ரமே ராமே மனோரமே

ஸஹஸ்ர-நாமபிஸ் துல்யம்    ராம-நாம வரானனே"

“தேவி! நான் ராம, ராம, ராம என்று திருநாமங்களை உச்சரித்து அந்த அழகிய ஒலியினால் இன்பமடைகிறேன். இராமரின் இந்த திருநாமம் பகவான் விஷ்ணுவின் ஆயிரம் நாமங்களுக்கு சமமானதாகும்.” (பத்ம புராணம், உத்தர-காண்டம், பிருஹத்-விஷ்ணு-ஸஹஸ்ர-நாம-ஸ்தோத்ரம் 72.335) 

"கையில் துளசிமாலை, நெஞ்சில் இராமதத்துவம், சிரசில் கேசவனுடைய ஸ்ரீபாததீர்த்தம், நாவின் நுனியில் தாரக நாம மாகிய இராம மந்திரம், இவைகளைத் தரித்து நிற்க்கும் சிவனை மஹா பாகவதனாக நினைக்கிறேன்" என்ற கருத்துக்கொண்ட,
"ஹஸ்தேSக்ஷமாலம் ஹ்ருதி ராமதத்வம்
ஸ்வமஸ்தகே கேஸவபாத தீர்த்தம்
ஜிஹ்வாக்ரபாகே வரராமமந்த்ரம்
ஸிவம் மஹாபாகவதம் ஸ்மராமி||" என்ற ச்லோகம் இங்கு கருதத் தக்கது.

மற்றும் ஸ்ரீராமபிரான் ஸ்ரீமந் நாராயணன்(விஷ்ணு) என்பதை ராவண வதத்திற்குபின் தேவர்கள் ஸ்ரீராமனை "பவாந் நாராயணோ தேவ: ஸ்ரீமாந் சக்ராயுதோ விபு:" என்றும் சக்கரத்தைத் தரித்த நாராயணனே ஸ்ரீராமபிரான் என்றும் "த்ரயாணாம்த்வம் ஹி லோகாநாம் ஆதி கர்த்தா" எல்லாவுலகுக்கும் அவனே ஆதிகர்த்தா என்றும் துதித்தனர்.

முழுமுதற் கடவுளான விஷ்ணுவின் மிகச்சிறந்த பக்தரான சிவபெருமான் தனது எஜமானரை எண்ணி எப்போதும் தியானத்தில் இருக்கின்றார் என்பதே உண்மை. தனது இருப்பிற்கு மூல காரணமான  விஷ்ணுவை தான் எப்போதும் தியானிப்பதாக சிவபெருமானே ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் (5.17.16) கூறியுள்ளார்.

மேலும்;..

காசியில் இறப்பவர்களுக்கு சிவன் மோக்ஷம் கொடுக்கின்றார் என்பதை பெரும்பாலானோர் அறிவர். ஆனால் அவர் எவ்வாறு மோக்ஷம் கொடுக்கின்றார் என்பதை வெகு சிலரே அறிவர். ஒருவர் காசியில் மரணத்தைத் தழுவுவதற்கு சற்று முன்பு, அவரது காதுகளில், சிவபெருமான் "ராம"நாமத்தை ஓதுகிறார். அந்த இராம நாமமே ஒருவருக்கு முக்தியைக் கொடுக்கின்றது (பார்க்க, பத்ம புராணம், பாதாள காண்டம், மதுரா-மஹாத்மியம்), சிவபெருமானின் தனிச் சக்தி அல்ல.

மற்றும்,
முன்னொரு காலத்தில் சிவன் பிரமனின் சிரசை அறுக்க, அச்சிரம் அரனின் கையைவிட்டு அகலாதிருக்க; பிரமஹத்தியால் வந்த வினையைத் தீர்க்கப் பிக்ஷாடராய், பூமி எங்கும் சுற்றித் திரிந்து திருமகள் நாதன் உகந்தறைகின்ற காசி நகரை அணுகியதும், அவ்வரன் கையிலிருந்த கபாலம் கழன்று விழுந்தது. இதைக்கண்டு சிவன், திருமாலை வணங்கி "இறைவா! நீ உகந்துறைகின்ற இத்திருப்பதியை அடைந்ததும் என்னைப்பற்றிய பாதகம் விலகியது. நீ வாழும் பதிக்கே இவ்வளவு மகிமை என்றால் உன் புகழை யாரால் ஓதமுடியும்?" என்று துதித்தார் சிவன். என்று இவ் வரலாறு தொடர்ந்து செல்கிறது நிற்க.

இப்படி ஸ்ரீராம பிரான் சிவபெருமானின் வழிபாட்டுக்குரியவர் என்றும் தனக்கு ஏற்பட்ட பிரம்ம ஹத்தி தோசத்தை போக்கியவர் பகவான் ஸ்ரீஹரியே என்று புலப்படும்.

இனி, ஸ்ரீமத் ராமாயணத்தைப் பார்ப்போம்;

ராவண வதம் முடிந்ததும் ஸ்ரீராமன் அனைவருடன் ஸ்ரீலங்காவிலிருந்து புறப்பட்டது முதல், பரதாழ்வானை சந்தித்தது வரை உள்ள நிகழ்ச்சிகள் குறித்து, ஸ்ரீ ராமாயணத்தினை ஆராய்ந்து பார்த்தால்... (வால்மீகி ராமாயணம் ஸர்க்கம் 125 – 130)

ராவண வதம் முடிந்ததும் ஸ்ரீராமன் சீதை பிராட்டியுடனும், வானர சேனைகளுடனும், விபீஷணனுடனும், புஷ்பக விமானத்தில் புறப்படுகிறார்.  14 வருடங்கள் முடிந்தவுடன் வரவில்லை எனில் ஒரு நாள் கூட தாமதமானாலும் தீயில் இறங்கி விடுவேன் என ஸ்ரீ பரதாழ்வான் சபதம் மேற்கொண்டிருப்பதால், புஷ்பக விமானத்தில் புறப்படும் ஸ்ரீராமன், அயோத்தியில் உள்ள பரத்வாஜ ஆஸ்ரமத்திற்கு, வழியில் எங்கும் இறங்காது வந்து, அனுமன் மூலம் பரதனுக்கு தங்கள் வருகையை தெரிவிக்கிறார்.

ஸ்ரீலங்காவிலிருந்து, சீதையுடனும் பரிவாரங்களுடனும் புறப்பட்ட ஸ்ரீராமர் பரதனைக் காக்க நேரே அயோத்தி வந்ததாகத் தான் வால்மீகி மற்றும் கம்பன் என இரண்டு ஆதாரபூர்வமானராமாயணங்களிலும் காணப்படுகிறது. அவர் வேறு எங்கும் இறங்கியதாகவோ, லிங்கபூஜை செய்ததாகவோ, எந்தக் குறிப்பும் இல்லை.  

ஒரே பகலில் ஸ்ரீலங்காவிலிருந்து அயோத்தியாவிற்கு புஷ்பக விமானத்தில் வந்து கொண்டிருக்கும் போது ராவணன் சீதையை பிரிந்த பிறகு நடந்த நிகழ்ச்சிகளையும், தான் கடந்து வந்த இடங்களையும் சீதையிடம் சுட்டிக் காட்டிக் கொண்டு வரும் போது...

“அத்ர பூர்வம் மகாதேவ: ப்ரஸாதம் அகரோத் ப்ராபு:” என்கிறார் ஸ்ரீராமர். இதன் பொருள் ஸமுத்திர ராஜன் தன் மீது அணை கட்டிக் கொள்ளச் சொன்ன நிகழ்ச்சியைக் குறிப்பது. அதனை உறுதி செய்யும் விதமாக, சேது தரிசனம் பாபத்தினை போக்கக்கூடியது என்றும் ஸ்ரீ ராமன் கூறுகிறார். இங்கு மகாதேவம் எனப்படுவது கடல் ராஜனை குறிப்பது,. சிவனை குறிப்பதல்ல. மேலும் அப்போது சீதையும் ஸ்ரீராமனுடன் இல்லை. மேலும் லிங்கபூஜைக்கு காரணமாக கூறப்படும் ராவண வதமும் நடைபெறவில்லை.

மேலும்,..போரில் கொல்வது பாபமாகாது, கொல்லப்படுவது வீர ஸ்வர்க்கத்தினை தரும். இது தர்மம். மேலும் சிவனே, ராமனை ராவண வதத்திற்காக நேரில் சென்று துதி செய்கிறார் (ஸர்க்கம் 120- ஸ்லோகம் 10-15) ராமர், ஒருவேளை சிவ பூஜை செய்ய வேண்டி இருந்தால் நேரில் சிவன் வந்த போதே செய்திருக்கலாமே?

பல அவதாரங்களில் பகவான் தர்மத்தினைக்காக்கும் பொருட்டு பல தீயவர்களை வதம் செய்துள்ளார், மேலும் முருகன், சூரனை சம்ஹாரம் செய்துள்ளான். அதனால் முருகன் பிரம்மஹத்தி தோஷத்தினை அடையவில்லை. அப்பொழுதெல்லாம் பகவானுக்கோ, முருகனுக்கோ ஏற்படாத பிரம்மஹத்தி தோஷம், ராவணவதத்தின் போது மட்டும் ஸ்ரீ ராமனுக்கு  எப்படி ஏற்படும்?

பிற்காலத்தில் இந்த தவறான பொய் செய்தி ராமர் லிங்க பூஜை செய்ததாக ஸ்தல புராணமாக மாறிவிட்டது.

இவை ஸ்ரீ ராமாயணத்தில் இல்லாத தவறான பொய்யான விஷயங்கள்... மீண்டும் மீண்டும் ஆன்மீக பத்திரிகைகளில், ஆன்மீக பிரசாரகர்களால் செய்யப்படும் இது போன்ற கட்டுக்கதைகள் உண்மையான ஆன்மீக, பக்தி, வளர்ச்சியை கெடுத்துவிடும். பக்தர்கள் விழிப்புடன் இருப்பார்களாக.

          "ஜெய் ஸ்ரீராம்"
எம்பெருமானார் திருவடிகளே சரணம்...!

சர்வம் ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்

ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என்பதற்கு மறுப்பு

||ஸ்ரீமதே இராமாநுஜாய நம||

"சர்வம் விஷ்ணு மயம் ஜகத்"

சைவர்களுக்கும் வைஷ்ணவர்களுக்கும் இடையிலான அபிப்பிராய பேதங்களும் சண்டை சச்சரவுகளும் தமிழகத்தில் மட்டுமின்றி பாரத தேசம் முழுவதும் நீண்ட காலமாக இருந்து வந்துள்ளது. சைவர்கள் சிவபெருமானே முழுமுதற் கடவுள் என்றும், வைஷ்ணவர்கள் விஷ்ணுவே முழுமுதற் கடவுள் என்றும் கூறி, சிவனையும் விஷ்ணுவையும் வெவ்வேறு துருவங்களாக வழிபடுகின்றனர். இவர்களுக்கு மத்தியில், "ஹரியும் சிவனும் ஒன்று அறியாதவன் வாயில மண்ணு" என்று கூறி, இருவரையும் சமாதானப்படுத்த சிலர் முயற்சிக்கின்றனர். அது மட்டுமல்லாது பெரியர் வாக்கும் அதுதானே என்று கூறுகிறார்கள்.

இதற்கு மறுப்பினை கூறி இந்த கூற்றை மறுப்போம்!

“இந்த காலத்தில் ஏன்  இந்த வேண்டாதவேலை? இந்த சைவ,வைஷ்ணவ சண்டையெல்லாம் எதுக்கு ? என முகம் சுளித்து நமக்கு அறிவுரை கூறுபவர்கள் எரிச்சல்படலாம்.
அதற்காக உண்மைகளை தெளிவூட்டாமல் இருக்க இயலாது உண்மையை அறிவதே சிறந்தது.

புராணங்களை தத்துவபூர்வமாக அணுகாமல் மேலோட்டமாக அணுகுவோர், சிவபெருமான் விஷ்ணுவைக் காட்டிலும் உயர்ந்தவர், விஷ்ணு சிவபெருமானைக் காட்டிலும் உயர்ந்தவர், அல்லது சிவபெருமான், விஷ்ணு ஆகிய இருவரும் ஒருவரே போன்ற முடிவுகளில் எந்த முடிவிற்கு வேண்டுமானாலும் வர இயலும். எனவே, சிவபெருமானின் நிலையை தத்துவபூர்வமாக அறிய முயற்சி செய்யலாம்.

சிவபெருமானுக்கும் பகவான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்கும் அனேகமான வேறுபாடுகள் உள்ளன என்பதையும், சிவன் விஷ்ணுவால் படைக்கப்பட்டவர் பகவான் ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் சேவகரே என்பதை வேதப் பிரமாணங்களையும், சாத்வீக புராணங்களையும், மேலும் சில சாஸ்த்திரங்களை வைத்து அறியலாம். இப்படி இருக்கையில் எப்படி சிவன் பகவான் ஸ்ரீஹரிக்கு இனையாக இயலும் இது கண்டிக்கத்தக்கது.
சொல்லப்போனால்"ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என்று சொல்ரவன் வாயில் மண்ணு" என்பதுதான் பொருந்தமான வாக்கியம்.

மேலும்;..
சிவபெருமான் உட்பட அனைத்து தேவர்களும் பிரபஞ்சத்தைப் பராமரிப்பதற்காக தன்னால் படைக்கப்பட்டவர்களே என்று மஹாபாரதத்தின் மோக்ஷ-தர்மத்தில் கிருஷ்ணர் கூறுகிறார். 

விஷ்ணு-தர்ம-புராணம் பின்வருமாறு கூறுகின்றது:

ப்ரஹ்மா ஷம்புஸ் ததைவார்கஷ்        சந்த்ரமாஷ் ச ஷதக்ரது:
ஏவம் ஆத்யாஸ் ததைவான்யே யுக்தா வைஷ்ணவ-தேஜஸா

“பிரம்மா, சிவன், சூரியன், சந்திரன், இந்திரன் உட்பட எல்லா தேவர்களுக்கும் அப்பதவிகள் மற்றும் அதற்குரிய சக்திகளை வழங்கியவர் பகவான் விஷ்ணுவே. அவர்கள் அனைவரும் விஷ்ணுவின் சேவகர்களே.” 

இதற்கு இனையாக;

படைப்பிற்கு முன்பு சிவபெருமானும் கிடையாது, பிரம்மாவும் கிடையாது–வாஸுதேவரும் அவரது வைகுண்ட லோகமும் மட்டுமே இருந்தது என்பதை மஹா-நாராயண உபநிஷத் பின்வருமாறு உறுதி செய்கிறது: வாஸுதேவோ வா இதம் அக்ர ஆஸீன் ந ப்ரஹ்ம ந ச ஷங்கர:.

மேலும், சிவபெருமான் விஷ்ணுவின் மாயா சக்தியால் மயங்கியவர் என்பதை பின்வருவனவற்றில் காண்க.
விஷ்ணுவின் மாயா சக்தியால் மயங்கக்கூடியவர்

பகவான் விஷ்ணு மாயையின் எஜமானர், மற்றவர்கள் அனைவரும் அந்த சக்தியினால் மயங்கக்கூடியவர்கள். சிவபெருமானும் அதற்கு விதிவிலக்கு அல்ல.

தேவர்களும் அசுரர்களும் இணைந்து பாற்கடலைக் கடைந்த பின்னர், தேவர்களுக்கு அமிர்தம் வழங்கும் பொருட்டு தோன்றிய பகவானின் மோஹினி அவதாரத்தின் அழகிய ரூபத்தைக் காண்பதற்காக சிவபெருமான், தனது மனைவி, நந்தி மற்றும் சகாக்களுடன் விஷ்ணுவை அணுகி மன்றாடினர். மோஹினி அவதாரத்தை மீண்டும் காண்பிப்பதில் தனக்கு ஆட்சேபம் இல்லை என்றும், ஆனால் தாங்கள் நிச்சயம் மயங்கிவிடுவீர்கள் என்றும் சிவபெருமானிடம் பகவான் விஷ்ணு எச்சரித்தார். இருப்பினும், சிவபெருமானது ஆவலினால் பகவான் மீண்டும் தனது மோஹினி ரூபத்தை வெளிப்படுத்தினார்.

அப்போது அங்கே நறுமண காற்று வீச, மோஹினி தேவி தன் கையில் பந்தை வைத்து விளையாடியபோது, அவளது கூந்தல் அவிழ்ந்தது. அவளது அழகில் மயங்கிய சிவபெருமான் தன்னிலையை மறந்து, மோஹினியை தழுவிக்கொள்ள முனைந்தார். அவரது பிடியில் சிக்காமல் ஓடி விளையாடிய மோஹினியை சிவபெருமான் அயராது பின்தொடர்ந்தார். காமத்தினால் கிளர்ச்சியூட்டப்பட்டு, மோஹினியின் பின்னால் ஓடிய சிவபெருமானது செயலைப் பார்த்து, அவரது சகாக்களும் மனைவியும் நெளிந்து கொண்டிருந்தனர்.

பகவானது மாயா சக்தியினால் தான் மயக்கப்பட்டதை விந்து வெளியான பின்னர் சிவபெருமான் உணர்ந்தார். சாக்ஷாத் மாயா தேவியான பார்வதியின் கணவர் என்பதால், சிவபெருமானை எந்தவொரு சாதாரண பெண்ணாலும் மயக்க முடியாது. அவர் விஷ்ணுவின் அந்தரங்க மாயை, அதாவது ஆன்மீக மாயையினால் மயக்கப்பட்டார்;  பகவான் விஷ்ணுவோ, பௌதிக மாயை, அந்தரங்க மாயை ஆகிய இரண்டு மாயைக்கும் எஜமானராகத் திகழ்கிறார்.

இதனை தெளிவாக அறிந்துள்ள சிவபெருமான் மேற்கூறிய நிகழ்ச்சிக்குப் பின்னர் தனது மனைவியிடம் பின்வருமாறு கூறினார்:

“தேவி, எல்லோருக்கும் எஜமானரான முழுமுதற் கடவுளின் மாயையை நீ தற்போது கண்டாய். நான் அவரது முக்கிய விரிவங்கங்களில் ஒருவன் என்றபோதிலும், நானும் அவரது சக்தியினால் மயக்கப்படுகிறேன். அவ்வாறு இருக்கும்பட்சத்தில், மாயையை முழுமையாக சார்ந்திருப்பவர்களைப் பற்றி என்ன சொல்வது?” (ஸ்ரீமத் பாகவதம் 8.12.43)

மேலும், தனது செயலினால் வெட்கப்பட என்ன இருக்கின்றது என்றும், தான் தனது எஜமானரைப் பார்த்துதானே மயங்கியதாகவும் அவர் உணர்ந்தார். இது சிவபெருமானின் சேவக மனப்பான்மையையும், விஷ்ணுவின் உயர்நிலையையும் தெளிவுபடுத்துகிறது.

மற்றும் முக்தியளிப்பவன் பகவான் முகுந்தன் ஒருவனே சிவனால் இயலாததாகும். காசியில் முக்திக்கான காரணம்;
ஒருவர் காசியில் மரணத்தைத் தழுவுவதற்கு சற்று முன்பு, அவரது காதுகளில், சிவபெருமான் "ராம" நாமத்தை ஓதுகிறார். அந்த இராம நாமமே ஒருவருக்கு முக்தியைக் கொடுக்கின்றது.
 (பார்க்க, பத்ம புராணம், பாதாள காண்டம், மதுரா-மஹாத்மியம்), இதில் சிவனின் தனிச் சக்தி இல்லை என்பது புலனாகும்.

இதனை சிவபெருமானே ஒப்புக் கொள்கிறார்: முக்தி-ப்ரதாதா ஸர்வேஷாம் விஷ்ணுர் ஏவ ந ஸம்ஷய:, “விஷ்ணுவைத் தவிர வேறு யாராலும் முக்தியளிக்க முடியாது என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.”.

மற்றும், பகவான் ஸ்ரீஹரியின் பக்தர் சிவபிரான் என்பதையும் காணலாம்;
வழிபாட்டு முறைகளில் சிறந்தது எது என்ற தனது மனைவியின் கேள்விக்கு சிவபெருமான் பின்வரும் பதிலை பத்ம புராணத்தில் வழங்குகிறார்:ஆராதனானாம் ஸர்வேஷாம் விஷ்ணோர் ஆராதனம் பரம்,“எல்லாவித ஆராதனைகளிலும் சிறந்தது பகவான் விஷ்ணுவை வழிபடுவதே.” மேலும், சாஸ்திரங்களில் பல்வேறு இடங்களில் சிவபெருமான் விஷ்ணுவை வழிபடுவதை நாம் காண்கிறோம்.

சிவபெருமான் எப்போதும் தியானத்தில் இருக்கின்றார். அவரே முழுமுதற் கடவுள் என்றால், அவர் ஏன் தியானத்தில் இருக்க வேண்டும்? இதை பெரும்பாலான மக்கள் யோசிப்பதில்லை. முழுமுதற் கடவுளான விஷ்ணுவின் மிகச்சிறந்த பக்தரான சிவபெருமான் தனது எஜமானரை எண்ணி எப்போதும் தியானத்தில் இருக்கின்றார் என்பதே உண்மை. தனது இருப்பிற்கு மூல காரணமான ஸங்கர்ஷணரை (விஷ்ணுவை) தான் எப்போதும் தியானிப்பதாக சிவபெருமானே ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் (5.17.16) கூறியுள்ளார்.
மேலும்,
தான் எப்போதும் ராம நாமத்தை உச்சரித்து அதில் இன்பம் காண்பதாக சிவபெருமான் தனது மனைவியிடம் கூறுகிறார்: 

ராம ராமேதி ராமேதி  ரமே ராமே மனோரமே

ஸஹஸ்ர-நாமபிஸ் துல்யம்    ராம-நாம வரானனே

“தேவி! நான் ராம, ராம, ராம என்று திருநாமங்களை உச்சரித்து அந்த அழகிய ஒலியினால் இன்பமடைகிறேன். இராமரின் இந்த திருநாமம் பகவான் விஷ்ணுவின் ஆயிரம் நாமங்களுக்கு சமமானதாகும்.” (பத்ம புராணம், உத்தர-காண்டம், பிருஹத்-விஷ்ணு-ஸஹஸ்ர-நாம-ஸ்தோத்ரம் 72.335).

இப்படியிருக்கையில் சிவன் எப்படி பகவான் ஸ்ரீ விஷ்ணுவுக்கு இனையாக முடியும் தானே பல இடங்களில் தான் வழிபடும்  தேவனே ஸ்ரீமந் நாராயணன் என்கிறார்.

மேலும்;...
கொஞ்சம் விஷயம் அறிந்தவர்கள் என்று நாம் நினைப்பவர்களோ,ஆழ்வார்கள் கூட ஹரி சிவன் இடையே பேதம் பார்க்கவில்லை,ராமானுஜர் வந்தபிறகுதான் இந்த பேதமெல்லாம் வந்தது என்பார்கள்.

இவர்கள் சொல்வது போன்று ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என்றுதான் ஆழ்வார்கள் சொன்னார்களா? என்பதையும் பார்ப்பது அறிவுடைமை.

“உண்மையை அறிவதே அறிவு” என்பதால் தொடர்வோம்...  

“ஆழ்வாரே இதையெல்லாம் ஆராய்சி செய்” என சொல்லுகிறாரே? அப்புறம் எப்படி நாம் சும்மாயிருப்பது...

“ஆழ்வார் சொன்னாரா? கனவிலா நேரிலா? கற்பனாயா? கப்சாவா?” என்று கேட்பது புரிகிறது..

 இதோ அவரது வாக்கினையே ,நம்மாழ்வாரின்  திருவாய்மொழியையே தருகிறேன்...

“உணர்ந்த்துணர்ந்து இழிந்தகன்று உயர்ந்துருவியந்த இந்நிலைமை 
உணர்ந்துணர்ந்துணரிலும் இறைநிலை யுணர்வரிது உயிர்காள்!
உணர்ந்துணர்துரைத்துதுரைத்து அரியயனரநென்னுமிவரை
உணர்ந்த்துணர்ந்துரைத்துரைத்து இறைஞ்சுமின் மனப்பட்டதொன்றோ” 
[திருவாய்மொழி:1-3-6]

'ஜீவர்களே! அறிவையுடையவாகி அங்கங்கு அனுபவங்களைப் பெற்று,அதற்காக கீழும் ,குறுக்கும், மேலும்,பரவி உண்மையில் அணுவாய் தேகத்தினின்றும் வேறான, இந்த உங்கள் ஆத்மாவின் நிலையை சாஸ்தரங்களிலிருந்து கேட்டு,அவ்வாறே மனனமும் செய்து நேரடியாக அறியலாம் என்றாலும், ஈஸ்வர தத்துவத்தின் முடிவு என்பது எளிதில் பெறப்படமாட்டாது. 

ஆகையால்,

வசனங்களின் பிரபல , துர்பல நிலைகளையறிந்து அவற்றின் கருத்தினை கேட்டு, விஷ்ணு,பிரம்மன் , ருத்ரன், எனப்பட்ட மும்மூர்த்திகளை மென்மேலும் வாதமும் பிரவசனமும் பகுத்தறிவுடன் நிரூபித்து, காய்தல் உவத்தலின்றி (பக்ஷாதாபமின்றி) அம்மூர்திகளில் முடிவு பண்ணப்பட்ட ஒன்றை குணம் , உருவம் ,முதலானவற்றினை பலமுறை கேட்டு சர்ச்சை செய்து பிரவசனம் மனனம் செய்து அடையுங்கள்.

நாம் அவர் பேச்சைகேட்டுக்கொண்டு சும்மாயிருந்து விடக்கூடாது என்று எண்ணி அடுத்த பாசுரத்தில் “பரம்பொருள் யார்? என்று பகுத்தாராய்ந்து அவனை சரணடையுங்கள்” என்று துரிதப்படுத்துகிறார். இதோ
நம்நம்மாழ்வாரின் [திருவாய்மொழி 1-3-7]

“ஒன்றென பலவென அறிவரும் வடிவினுள் நின்ற
நன்ரெழில் நாரணன் நான்முகனரநென்னுமிவரை
ஒன்ற நும் மனத்து வைத்து உள்ளி நும் இருபசை யறுத்து
நன்றென நலஞ்செய்வது அவனிடை நம்முடை நாளே. “ 

இவ்வாறு பகுத்தறியச் சொல்லி ஆழ்வார்(கள்) நமக்கு வழிகாட்டுகிறார்.

இப்படி சொல்லியுள்ள பகுத்தறிவாளரான ஆழ்வார்(கள்) “ஹரியும் சிவனும்” ஒன்று என்று சொல்லியிருக்கிறார் என்கிறார்கள்?!!!!!

“எந்த பாசுரம் அது?” “எந்த ஆழ்வாருடையது?”     

பிரபலமான இந்த பாசுரம். திருப்பதி பற்றி பேசினால் இதை சொல்லாத சமரசவாதிகள்  இல்லை

 “தாழ்சடையும் நீண்முடியும் ஒண்மழுவும் சக்கரமும்
சூழரவும் பொன்னாணும் தோன்றுமால்- சூழும்
திரண்டருவி பாயும் திருமலைமேல் எந்தைக்கு,
இரண்டுருவு மொன்றாய் இசைந்து”  

பேயாழ்வாரின் மூன்றாந் திருவந்தாதியில் 63 வது பாசுரம்.  திருப்பதி திவ்ய தேசம் குறித்தது.  இந்த பாசுரத்தினை மேற்கோள் காட்டி திருப்பதியில் உள்ளது சிவன் என்றும், ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என ஆழ்வார் பாடியுள்ளார் எனவும் வாதிடுவோர்கள் பலர்  உண்டு .

இந்த பாசுரத்தின் பொருள் என்ன ?

தாழக் கட்டின ஜடையும், நீண்ட திருமுடியும்,அழகிய மழு என்னும் ஆயுதமும் , திருவாழிப் படையும் (சக்கரமும்), சுற்றியும் அணிந்துள்ள நாகாபரணமும் , பொன்னரை நாணுமாய் கொண்டு ஒன்றுக்கொன்று சேரா சேர்த்தியாய் இருக்கின்ற சங்கர,நாராயணர்களின் இரண்டு வடிவமும்,நாற்புறமும் திரள் திரளாக அருவிகள் பெருகப்பெற்ற திருமலைமேலுள்ள அப்பனுக்கு ஒருவடிவமாய்ப் பொருந்தி விளங்காநின்றது ஆச்சர்யம்.

முரணான விஷயம் எப்படி ஒன்றானது என்று ஆச்சர்யத்துடன் காண்கிறார் ஆழ்வார்

திருப்பதியில். திருவேங்கடமுடயான் திருமேனியில் நீள் முடியும், சக்கரமும் ,பொன்னாணும் மட்டுமே உள்ளது. மாறாக தாழ் சடையும், ஒண் மழுவும், சூழரவும் திருவேங்கடமுடையான் திரு உருவில் இல்லை.

அப்படியானால் ஆழ்வார் ஏன் அப்படி பாடுகிறார்?. அவருக்கு அப்படி காட்சி தந்திட்டதற்கு  பொருள் என்ன ?

இவன் மற்றொருவனை (திருமாலைக்) குறித்து தவம் செய்பவன் என்பதைக் காட்டித்தரும்  சிவனின் தாழக்கட்டின ஜடையை இடப்புறத்திலும், எல்லாவுலகுக்கும் சக்கரவர்த்தி எனக்காட்டித்தரும் ஹரியாகிய தனது கிரீடம் வலப்புறத்திலும் உடையவனாய் ஆழ்வாருக்கு காட்சி தருகிறான் திருமால் திருமலையில்.

மகரிஷியென்றும் பாறாது பிருகு மகரிஷி கழுத்தினை குறித்து ஓங்கவும் செய்த மழு என்னும் ஆயுதத்தினை இடப்புறத்திலும்...

ஸாதுக்களினை காக்க மட்டுமே ,அரக்கர்களை அழிக்கும் ஆயுதமான திருச்சக்கரத்தினை (ஸூதர்சனத்தினை) வலப்புறத்திலும் உடையவனாக காட்சிதருகிறான்....

ஒண் மழுவும், மற்றொரு புறம் சக்கரமும் எனத் திருமாலின் ஆயுதமாகிய சக்கரமும்  கூறியுள்ளதால் சக்கரமேந்திய வலதுபாகமும் ஹரியினுடையதே.

“தவம் செய்வோனின் சடையும்”,ஸர்வேசவரன் எனக்காட்டும் கிரீடமும்,“கர்வத்தால் யோகிகளை துன்புறுத்தும் தாழ்ந்த மழு ஒருபுறம்” , அடியார்களை காக்கவே, அறத்தினை நிலைநாட்டவே செயல்படும் உயர்ந்த சக்கரமும் மற்றொரு புறம், என்று இரண்டுக்கும் தனது திருமேனியில் இடம் தந்துள்ளான் ஸர்வேஸ்வரன் என்று அவனது நீர்மையை பாடுகிறார் ஆழ்வார்.   

நாராயணன் ஒருகாலத்தில் சிவனுக்குத் தன் திருமேனியின் வலதுபுறத்தில் ஒரு மூலையில் இடம்கொடுத்த நீர்மையை கூறுகிறது. “வலத்தனன் திரிபுரம் எரித்தவன்”  நம்மாழ்வாரின் [திருவாய்மொழி 1-3-9] அதைப்போல் இங்கு இடப்புறம் கொடுத்துள்ளான்.  

“ஸ்ரீ ஹரியை பாணமாகக் கொண்டு திரிபுரத்தினை எரித்த, ஈஸ்வரனுக்கு, மஹா விஷ்ணுவானவர் ஆத்மாவாதலால், ருத்ரர் விஷ்ணுமயமான பாணத்தினை தனுசிலுள்ள நாண்கயிற்றில் சேர்பதை சகித்துக்கொண்டார்” என்று  திரிபுராஸூரசம்ஹார வரலாற்றினை விளக்குகிறது மஹாபாரத கர்ணபர்வம் அத்தியாயம் 26.

ஐந்தாம் வேதத்தின் கருத்தினைநம்மாழ்வாரும் திருவாய்மொழி 1-1-8பாசுரத்தில்...

“சுரர்அறி வருநிலை வின்முதல் முழுவதும்
வரன்முத லாயவை முழுதுண்ட பராபரன்
புரமொரு மூன்றெரித் தமரர்க்கு மறிவியந்து
அரனயன் எனஉல கழித்தமைத் துளனே”   

“மேலானவரான பிரமன் முதலானவர்களுக்கும் மேலானவன்...  உருத்திரன், பிரம்மன்  என அவர்களுக்கு  அந்தர்யாமியானவன்... அந்தர்யாமியாய் இருந்து முப்புரங்களை எரித்தவன் என்கிறார் ஆழ்வார்.

மீண்டும் பேயாழ்வாரிடமே வருவோம்    

“ஹரியும் சிவனும் ஒன்று” என்று,  “தாழ்சடையும்” பாசுரத்தினைக் கொண்டு ஆழ்வார் பாடியதாக வாதம் செய்வோர் மற்றொரு பாசுரத்தில்  அதே பேயாழ்வார்,அதே மூன்றாந் திருவந்தாதியில்பாடியுள்ள பாசுரமான 97 ஆவது பாசுரத்தின் பொருளை உணர்ந்தால் தெளிவு பிறக்கும்

“அலரெடுத்த வுந்தியா னாங்கெழி லாய
மலரெடுத்த மாமேனி மாயன் – அலரெடுத்த
வண்ணத்தான் மாமலரான் வார்சடையா நென்று இவர்கட்
கெண்ணத்தானாமோ விமை”

“தாமரைப்பூ ஓங்கியிருக்கப்பெற்ற திருநாபியை யுடையவனும் அழகிய காயாம்பூபோன்ற கரிய திருமேனியை உடையவனுமான ஆஸ்சர்ய பூதனான எம்பெருமானை காஞ்சிமலர் போன்ற நிறத்தினையுடயவனான இந்திரநென்ன,தாமரை பூவில் பிறந்த பிரம்மாவென்ன,தாழ்ந்த ஜடையை உடையவனான சிவநென்ன  இத்தேவர்கட்கு சற்றேனும் நெஞ்சில் நினைக்கவும் முடியுமோ? என்று கேட்கிறார்.

பிரம்மனோ,  சிவனோ சற்றேனும் திருமாலை நெஞ்சத்தில் நினைக்கவும் முடியுமோ? என்கிறார்  ஆழ்வார்.

இப்படி திருமாலை எல்லோருக்கும் மேலான கடவுளாக பாடிய ஆழ்வாரின் பாசுரத்துக்கு  எப்படி “ஹரியும் சிவனும் ஒன்று” என்று பொருள் கொள்ள முடியும்?

திருமங்கையாழ்வார் ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என பாடியுள்ளார் என்று கூறி பலர் ஆதாரமாக காட்டும் பாசுரம் இது

“பிறைத்தங்கு சடையானை வலத்தே வைத்துப்
பிரமனைத்தன் உந்தியிலே தோற்று வித்து
கறைதங்கு வேல் தடங்கண் திருவை மார்பில்
கலந்தவன் தான் அணைகிற்பீர்! கழுநீர் கூடித்
துறை தங்கு ...         சேர்மின் நீரே.”

இந்த பாசுரம் திருமங்கையாழ்வாரின் [பெரிய திருமொழி 3-4-9] 

காழிச்சீராம விண்ணகரம் (சீர்காழி) திவ்ய தேசத்துடைய பாசுரம்.

சிவபெருமான்  உபாசகனாகையாலே சடையுடையவன், கொடுந்தவம் புரிபவன் என்பதால் தாபத்தால் குளிர்ந்த சந்திரனை தலையில் சூடியுள்ளான்.

சிவனைத் தன் திருமேனியில் வலப்பக்கமாக வைத்து பிரம்மாவை தன் உந்தியில் தோற்றுவித்து , போரில் எதிரிகளின்  ரத்தக்கறை கழுவாத வேல் போன்றதாய் சிவந்த கண்களை உடைய பெரிய பிராட்டியை தன் திருமார்பில் சேர்த்து…

(செருக்குடைய) பிரம்ம ருத்ராதியர்களுக்கும்,  பெருமாளைத் தவிர வேறு எவரையும் மனதில் வைக்காத பெரிய ப்ராட்டிக்கும்  தன் திருமேனியில் இடம் கொடுக்கும் அதாவது  உயர்ந்த பிராட்டிக்கும் தாழ்ந்த பிரம்மா ருத்திரன்,  என்னும் இரண்டு பேருக்கும்  தன் திருமேனியில் இடம் கொடுக்கும்  நீர்மை உள்ளவன்  என்கிறார் ஆழ்வார்.

திருமங்கையாழ்வாரே .. இதே [பெரிய திருமொழியில் 3-4-2]

“நான்முகன்நாள் மிகைத்தருக்கை யிருக்கு வாய்மை
நலமிகுசீர் உரூமசனால் நவித்ரி நக்கன்
ஊன் முக்கமார் தலியோட்டுண் ஒழித்த எந்தை
ஒளிமலர்ச்சே வடியணைவீர்!"

என்கிறார் திருமங்கையாழ்வார் . இதுவும் காழிச்சீராம விண்ணகரம் (சீர்காழி) திவ்ய தேசத்துடைய பாசுரம்.

பிரம்மாவுக்கு ஆயுள் மிகுதியினால் உண்டான கர்வத்தினை வேதாத்யாயன நிஷ்டனாய் நற்குணங்களினால் நிறைந்தவனான ரோமச மகரிஷியினால் போக்கடித்தும்,   

கையில் ஒட்டிக்கொண்ட பிரம்மனின் கபாலத்தினில் பிக்ஷை எடுத்து உண்ணுகின்ற நிலையை நக்கன் எனப்படும் திகம்பரனான ருத்ரனுக்கும் போக்கினவன் நாராயணன் என்கிறார் திருமங்கையாழ்வார்.

ருத்ராதி தேவதைகளின் தாழ்வைச் சொல்லி அதனை நீக்கியது திருமால் என்று  சொல்லிவிட்டு, அந்த தாழ்ந்த தேவதையும்,அந்த தாழ்வை நீக்கிய திருமாலும் ஒன்று என்று, அதாவது “ஹரியும் சிவனும் ஒன்று” என பாடுவாராகளா ஆழ்வார்கள் ?

எனவே, ஆழ்வார்கள் பாடல்களிலும் ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என்னும் கூற்று உள்ளது என்பது வெறும் பொய்யே என்பதையும் விளங்காத் தன்மை என்பதையும் தெளிவாக கண்டு விட்டோம்.

ஹரி, சிவன் ஆகிய இருவரின் குணங்கள், ரூபங்கள், செயல்கள், பக்தர்கள், வாழுமிடம் என எல்லாம் வேறுபட்டு இருக்கும்போது, அவர்கள் வேறுபட்டவர்கள் என்பதை உணர்வது எளிதானதாகும்

"ஹரியும் சிவனும் ஒன்று, அறியாதவன் வாயில் மண்ணு"என்று சொல்வதில் உள்ள பிழைகள் அனைவருக்கும் புரிந்திருக்கும் என்று நம்புகிறேன்.  இதற்கு மேலும், யாரேனும், "ஹரியும் சிவனும் ஒன்று, அறியாதவன் வாயில் மண்ணு" என்று கூறினால், அவ்வாறு சொல்பவரின் வாயில்தான் மண்ணை வைக்க வேண்டும்.

எம்பெருமானார் திருவடிகளே சரணம் சரணம் சரணம்...!

சர்வம் ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்

சைவ ஆகம நூல் ஒரு மோகன நூல்

சைவர்கள் கூறுவர் 'உலகத்தில் உயர்வாகப் போற்றப்படும் சைவ ஆகமத்தையும், மற்றும் பல நூல்களையும் விரித்து திருவாய்மலர்ந்தருளியவர் பரமசிவக் கடவுளே யன்றோ? அவர் திருவாக்கு பிரமாணமாகாதோ? என்று இதற்கு பதிலாக;.

"மோகனநூற் பல்சமய முன்னியற்றுந் தீயவினை போகநறு நாவலின்கீழ்ப் போந்துமையாள் --- பாகனன்னீர் பம்புசீ ரரங்கற் பணிந்துதவஞ் செய்ததன்றோ சம்புகே சுரப்பேர்த் தலம்".

என்று கூறி.
மங்கை பாகன் ஆகம நூல்கள் என்று பல மோகன நூல்களைச் செய்தார். வேதத்திற்குப் புறம்பான அந்நூல்களைச் செய்த பாவம் தொலைய ஒரு நாவல் மரத்தின்கீழ் இருந்து திருவரங்கனைத் தியானித்தார். அவ்வாறு திருமாலை வணங்கித் தவமிருந்த இடமே ' ஜம்புகேச்வரத் தலமாகும்' என்பது இதன் கருத்து.

இனி இதன் எடுத்துக்காட்டுகள் அடியில் வருமாறு;

சிவன் மோகனநூல் பலவற்றைச் செய்தார் என்பதையும், அதன்வழி நடந்தோர் பாஷண்டர்களாவார் என்பதை பத்ம புராணம்(உத்ர காண்டம், 263ஆம் அத்தியாயத்தில்) கூறுவதைக் காண்க,

பார்வதி தேவி சிவப்பிரானைப் பார்த்து பாஷண்டர்கள் என்பது நாஸ்திகர் என்றீர். அவர்களுடன் பேசவே கூடாதென்று நீர் சென்னீர். அப்பாஷண்டர்களின் லக்ஷணம் என்ன என்று கேட்டாள். அதற்கு சிவப்பிரான் சென்னார்.

நாராயணனைக் காட்டிலும் வேறான ஒரு தேவனைப் பரமாத்மாவாக யார் கூறுகிறார்களோ, அவருக்கு சமமாக ப்ரஹ்மருத்ராதியான பிரம்மா சிவன் போன்ற தேவர்களை யார் கூறுகிறார்களோ, கபாலம், பஸ்மம் என்ற சாம்பல் எலும்பு முதலிய அவைதிகமான என்னும் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான அடையாளங்களை யார் தரிக்கிறார்களோ ஸந்யாஸ ஆஸ்ரமத்திற்குத் தகுதியில்லாமலே சடை,மரவுரிகளை யார் தரிக்கிறார்களோ சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான பல செயல்களை யார் செய்கிறார்களோ அவர்கள் நாஸ்திகர்கள் என்று விரிவாக கூறுகினார்.

இதை கேட்ட பார்வதி இதுவே நாஸ்திகார்கள் லக்ஷணம் எனில் நீர் ஏன் கபாலம்,பஸ்மம்,எலும்பு முதலிய் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரான அடையாளங்களை ஏன் தாரிக்கிறீர் என்று கேட்க, இதற்கு முக்கண்பிரான் ஒருவருமில்லாத இடத்திற்கு பார்வதியை அழைத்துச்சென்று நீ இதை எவரிடமும் சொல்லாதே என்று ஆணையிட்டு, முற்காலத்தில் நமுசி முதலான அஸூர்கள் வேததர்ம நிஷ்டர்களாய் விஷ்ணு பக்தர்களாய் இருந்தமையாலே வெல்லவரிய பலம் வீரங்களை பெற்றிருந்தனர். அவர்களால் அடக்கப்பெற்ற தேவர்கள் பரமபுருஷரான விஷ்ணுவிடம் முறையிட்டனர்.

விஷ்ணு என்னைப்பார்த்து தேவ த்வேஷிகள் என்னும் விஷ்ணுவை நிந்தனை செய்பவர் சாஸ்த்திரத்திற்கு எதிரானவர்களாகவும் என்னிடம் பக்தியற்றவர்களாகி பலங்குறைந்தவர்கள் ஆவதற்காக நீ நேரேயும் பல அந்தணர்களை ஆவேசித்து நின்றும் பல பாஷண்ட சாஸ்த்திரங்களை அவர்களுக்கு உபதேசிப்பாயாக என்று நியமிக்க இதனால் எனக்குப்  பெரும் பாவம் வந்து சேருமே என்று நான் நடுங்க தேவதைகளின் நலத்துக்கும் பாவிகளான அஸூரர்களை அழிவதற்கும் நீ இப்படி செய்தே தீரவேண்டும். ஆயினும் இதற்கு ப்ராயச்சித்தமாக என்னை நெஞ்சில் தியானித்து என்னுடைய தாரக மந்திரத்தை ஜபித்துக் கொண்டேயிருந்தால் உன்னிடம் பாபம் ஒட்டாது என்று விஷ்ணு கூறியதாக சிவன் பார்வதியிடம் கூறினார்.

இதைக் கேட்ட பார்வதி; குற்றமற்ற தேவர் தலைவனே! பகவத்பக்தியற்ற அந்தணர்களாலே சொல்லப் பெற்ற தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை வரிசையாகக் கூறுவீராக,

அதற்கு சிவபிரான் தேவியே! தாமஸ சாஸ்த்திரங்களைக் கூறுகிறேன் கேளாய். இந்தத் தாமஸ சாஸ்த்திரங்களை நினைத்தால் கூட அறிவாளிகளுக்கும் பதிதத்தன்மை ஆவான் அதாவது பாவியாக ஆவான்.
முதல்முதலில் பாசுபதம் முதலான சைவாகமங்கள் என்னும் சிவபூஜை, பஸ்மம் பூசுதல் என்னால் நேரே சொல்லப்பட்டன. என்று தொடர்ந்து செல்கிறது நிற்க.

மேலும்; சிவன் மோகன நூல் பலவற்றைச் செய்தார் என்பதை---வராஹபுராணம், ஆதித்தியபுராணம், கூர்மபுராணம், வாமனபுராணம், பிரம்மாண்ட புராணம், முதலிய பல புராணங்களிலும், விஞ்ஞானேச்வரம் பிராயச்சித்த காண்டத்திலும் சொல்லிருப்பதா கவும், இவ்வாறு நடப்பது கலியுக தர்மம் என்றும்,

"நிலமெலாம் விளைவு குறைந்திடுங் கடையர் நீசரே தலைமையாய் நிற்பார் அலகிலா மருந்தும் பலித்திடா அரச னறந்தவிர்ந் தரும்பொருள் வெஃகும் புலமைசேர் மறையோர் நிட்டையை மறந்து புன்றோழி லேபுரிந் திடுவார் வலிமைசொன் மடவார் கணவரைப் பேணார் மைந்தரும் தந்தையை மதியார்".

"உண்டதே யுறுதி மாதரார்க் கலவி யுவகையே முத்தியிவ் வுலகில் கண்டதே காட்சி பரத்தையா ரறிவார் காயமுஞ் சீவனும் வேறோ? வெண்டியே முயலுந் தவவிர தமெலா மேனியை யொறுப்பதே யென்ன எண்டகு முலோகா யதமதத் தவர்கள் இகத்தையே குறித்திசைப் பதுவும்".

என்று கலியுகத்தில் நடக்கப்போகி றதையும் இருசமய விளக்கத்தில் விரிவாகக் காணலாம். இங்கு விரிவுக்கஞ்சி விடுத்தனம்.

மேலும்; இக்கலியுகத்தில் வேதத்திற்கு மாறுபட்ட சிவாகம நூல்களைக் கற்று அதன் வழியொழுகி மாதவனை மறந்து மக்கள் மாக்களாவார்கள்; இது கலியுக தர்மம் என்பதை---

"முதற்பெருந் தேவெனு முகுந்தன் பூசனை அதர்ப்பட வாற்றிடா ரரிய மாமறை விதத்தொடு முரணிய விரியும் ஆகம மதத்தொடு மருவுவர் மாக்க ளென்னவே".
[பாகவதம்: 4132]

என்று பாகவதம் பன்னிரண்டாவது ஸ்கந்தம் கலிதர்மம் உரைத்த அத்தியாயத்தில் கூறுவது காண்க.

இனி சிவபிரான் நாவல் மரத்தடியிலிருந்து தவமியற்றித் தனது பாபங்களைப் போக்கிக் கொண்டதை----

" ஸ்ரீரங்கத்தைச் சுற்றிலுமுள்ள தீர்த்தங்களில், இந்திர தீர்த்தத்திற்கு அக்கிநி மூலையில் 'சம்பு தீர்த்தம்' என்றொரு தீர்த்தம் உண்டு. அந்தத் தீர்த்க் கரையில் சிவன் எப்போதும் வாசமிருப்பான் அது எதனால் என்றால்; 'பிரமதேவ னுடைய ஆணையினால் உலகத்தி லிருக்கப்பட்ட சகல ஜீவராசிகளுக் கும் மயக்கம் உண்டாகும்படி பாஷாண்டமதமும், அந்த மத சித்தாந்தத்திற்குத் தகுந்த பலவித சாஸ்த்திரங்களும் உண்டு பண்ணி சகல ஜனங்களையும் மயங்கச் செய்வித்த தோஷம் தீர வேண்டு மென்று நினைத்து, அந்த மரத்தின் கீழ் வெகுகாலம் இருந்து தபசுசெய்து சிவன் தன் பாபம் நீங்கப்பெற்றான்" என்று ஸ்ரீரங்க மகத்துவத்தில் கூறுவது காண்க.

எனவே, சைவ ஆகம நூல் மோகன நூல் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மையாகும்.

சரபேஸ்பர சங்ஹாரம்

||ஸ்ரீமதே இராமாநுஜாய நம||

பரம்பொருளான ஸ்ரீமந் நாரயணனின் பரத்வங்களை மறைப்பதற்காக ருத்ரப் பிரியர்கள் பல விதமான புனைப்பு கதைகளை கட்டி விட்டு அதற்கொரு தாமத ஸ்தலபுராணங்களையும் உருவாக்கினர். ஆனால் இந்த ஸ்தல புராணங்கள் இவர்கள் குறிப்பிடும் கதைகளான பகவான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவை சிறுமைப் படுத்தும் அபத்தங்கள் யாவும் சங்க காலங்களிலும் அதற்கு முற்பட்ட காலங்கலிலும் கையாளப்பட்ட   எந்த பழம் தமிழ் நூல்களிலும் இல்லை  வட மொழிப் புராணங்களிலும் காணப்படவில்லை  என்பதை அறியலாம் இவையெல்லாம் சைவ நாயன்மார்களின் பாடல்களில்தான் தலைக் காட்டத் தொடங்கின  இதிலிருந்தே இவை அவர்கள் காலத்தில்தான் புனையப்பட்டது என்பது பாலகர்களுக்கும்
எளிதில் புலனாகும்.

இப்படி இட்டுக் கட்டிய புரட்டுக்களில் ஒன்றுதான் சிவன் சரபேஸ்வரராக வந்து நரசிங்க மூர்த்தியை அடக்கி வென்றார் என்பதும் இதற்கான பதிலை தக்கபடி கொடுப்பதே சிறந்தது.

இனி இதற்கான மறுப்பு:-----[பிள்ளைப்பெருமாள் ஐயங்கார் இயற்றிய பரப்பிரம்ம விவேகத்தில்]

"புக்க கருடனையோர் புன்மசகம் வென்றதிறம் ஒக்கும் கனகனுரங் கீண்ட--- மிக்கதிறல் ஆளரியைப் பொன்னனுக்கா யஞ்சிக் கிடந்தசிவன் கோள்விளைத்தா னென்னுங் குறி.

"பொன்னனுரங் கீண்டதனுல் பொங்குசினம் ஆறிற்றோ? துன்னு சிவச்சரபஞ் சோரவுயிர் --அன்னதனைப் பற்றி வகிர்ந்தபின்னர் பாழி நரமடங்கல் உற்ற சினந்தணிந்த தூங்கு."

என இருபாடல்களைக் கூறி அதற்க்கு எடுத்துக்காட்டாக------

"இந்திரன்செய் வேள்விக் கிடரிழைக்க எண்ணுமரன் ஐந்தலையு மற்றவிழ ஆழியினால் --- முந்தரிந்த அச்சுதனை மைந்தரொடும் அம்பிகையாள் வேண்டிடலும் அச்சிவன்பெற் றானுயிரை அன்று."

என்ற மற்றொரு பாடலையும் கூறி, அவர்கள் கூற்றை மறுத்தல்.

இப்பாடல்களின் கருத்து:--- "புக்க கருடனை...குறி" ஆகாயத்தில் பறக்கும் பறவைக்கரசாகிய கருடனை அற்பமான கொசு ஒன்று வென்றது என்றால், அது நம்பத்தகுந்ததா? நம்பமுடியாததன்றோ? அதேபோல ஒப்பற்ற வலிமையோடு அவதரித்து இரணியன் மார்பை இரு பிளவாகப் பிளர்ந்து எறிந்த நரசிங்கமூர்த்தியை, அந்த இரணியனுக்குப் பயந்து பதுங்கிக் கிடந்த சிவன் பொருது வென்றான் என்றதுமாகும் என்பது கருத்து. மசகம்--கொசு, வடசொல், "நைவ தம்ஸாந்ந மஸகாந்" என்பது ஸ்ரீராமாயணம் சுந்தரகாண்டம் 36:44.

"பொன்னனுரம்....ஊங்கு" வலிமை மிகுந்த நரசிம்மனுக்கு இரணியனைக் கொன்றதனால் மட்டும் பொங்கிவந்த கோபம் தனிந்ததோ? சரபமாகி வந்த சிவனைப் பற்றி அவனது உயிர் மாள உடலைப் பிளந்த பின்பன்றோ அச்சினம் ஆறிற்று என்பது கருத்து.(பாழி---வலிமை)

"இந்திரன்செய் வேள்வி....அன்று" இந்திரன் யாகம் ஒன்று இயற்றினான். சிவன் அதற்க்கு இடையூறு செய்தான். இதை உணர்ந்த திருமால், சக்கராயுதத்தைச் சிவன் மேல் ஏவினான். ஆழிப்படை சிவனது ஐந்து தலைகளை அரிந்தது. இதனை அறிந்த பார்வதி, தன் மக்களாகிய விநாயகன், முருகன் இவர்களோடு அச்சுதனின் அடிகளில் வீழ்ந்து தனக்கு மாங்கல்யப் பிச்சை தர வேண்டினாள். மாதவனும், மலையரையன் மடப்பாவைக்கு இரங்கி மறுபடியும் சிவனை உயிர்ப்பித்தார் என்பது இதன் கருத்தாகும்.[இதை கூரேச விஜயத்தில் விரிவாகக் காணலாம்].

நரசிங்க மூர்த்தியை அடக்கவந்த சரபரை சங்காரம் பண்ணினார் என்று: வாமனபுராணத்திலும், ஆதித்யபுராணத்திலும், காருடத்தில் இருபதாம் அத்தியாயத்திலும், ஆக்கினேய புராணத்தில் நாற்பதாம் அத்தியாயத்திலும், நாரசிங்க புராணத்திலும், பாகவதத்திலும் பரக்கக் காணலாம் என்று இருசமய விளக்கம் கூறும்.

ஸ்ரீவிஷ்ணுசித்த விஜயத்திலும் இவ்விஷயம் பின்வருமாறு நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது:-----

"ஹந்துமப்யாகதம் ரௌதரம் ஸரபம் நரகேஸரீ |
நகைர் விதாரயாமாஸ ஹிரண்யகஸிபும் யதா ||
நமோஸ்து நரஸிம்ஹாய லக்ஷ்மீஸ்திதிஜிதக்ருதே |
யத்க்ரோதாக் நௌபுராரௌத்ர: ஸரப: ஸலபாயித: ||"

[(தன்னைக் கொல்லவந்த) ருத்ராம்சமான சரபத்தை நரசிங்கன் ஹிரண்யகசிபுவைப் பிளந்ததுபோலே பிளந்தான். எந்த நரசிங்கனின் கோபத்தீயில் முற்காலத்தில் ருத்ராம்சமான சரபம் சலபமாக(விட்டிற்பூச்சியாக) ஆயிற்றோ, லக்ஷ்மியின் சாந்நித்யத்தாலே கோபம் அடங்கப்பெற்ற அந்த நரசிங்கனுக்கு நமஸ்காரம்.] என்று
ஸாத்விகபுராணத்தில் கூறப்படுவ தாகக் கூரத்தாழ்வானருளிய அதிமாநுஷஸ்தவம் பனிரண்டா வது ஸ்லோகத்தின் வ்யாக்யானத் தில் எடுக்கப்பட்டது. இப்படிப் பல பிரமாணங்களிற் பேசப்பட்டிருப்ப தாலேயே,

"க்ரீடாவிதே: பரிகரஸ் தவ யா து மாயா ஸா மோஹிநீ ந கதமஸ்ய து ஹந்த ஜந்தோ: |
ஹை மர்த்யஸிம்ஹவபுஷஸ் தவ தேஜஸோம்ஸே
ஸம்புர் பவந்ஹி ஸரப: ஸலபோ பபூவ ||"[அதிமா நுஷஸ்தவம் 12]

[உனக்கு விளையாட்டுக் கருவியாய் (ஜீவரை) மயக்குகின்ற மாயை என்னும் பிருகிருதி எவனைத்தான் மயக்காது? நரசிங்க உருக்கொண்ட தேஜஸ்ஸின் ஒரு பகுதியிலே சரப உருக் கொண்ட சிவன் விட்டிற் பூச்சிபோலலே பட்டொழிந்தா னன்றோ?].

மேலும்...
ப்ரஹ்மாண்ட புராணத்தில் அஹோபில மஹாத்மியத்தில் எட்டாம் அத்தியாயத்தில்:

“தத: க்ருத்தோ மஹாகாயோ ந்ருஸிம்ஹோ பீம நி:ஸ்வந:!
ஸஹஸ்ரகரஜைஸ்த்ரஸ்த: தஸ்ய கா
த்ராணி பீடயந்!!
தத: ஸ்புரச்ச டாசோடோ ருத்ரம் ஸரபரூபிணம்!
வ்யதாரயந்நகை ஸ்தீக்ஷ்ணை ஹிரண்ய கசிபும் யதா!!
நிஹதே ஸரபேதஸ்மிந் ரௌத்ரே மது நிகாதிநா!
துஷ்டுவு: புண்டரீகாக்ஷம் தேவா: தேவர்ஷயஸ்ததா!!””

பொருள்-[அதன் பின் நரசிம்ஹர் பிரஹ்மாவை நோக்கி சதுர்முகரே! உண்மையில் நமக்கு கோபம் இல்லை. அந்தந்த காரியம் செய்கிறபோது அதற்கு தக்கபடி கோபம் கொள்கிறோம். தற்போது, சரபம் கொல்லப்பட்டது. ஆகவே என் கோபம் செயற்கையானது.]

ஸ்ரீ வராஹ புராணத்தில்:

"ஹந்துமப்யாகதம் ரௌத்ரம் சரபம் நரகேஸரீ!நகைர் விதாரயாமாஸ ஹிரண்ய கசிபும் யதா!!

பொருள்- நரசிம்ஹன் தன்னை கொல்ல வந்த சரபத்தினை ஹிரண்யனைக் கொன்றது போல் நகங்களினால் கிழித்துக் கொன்றார்”
   
என ஸாத்வீக(பகுதி)புராணங்கள் 
சிவ, லிங்க, ஸ்கந்த போன்ற தாமஸபுராணக்கதையை நிரசித்து விட்டன.

மேலும்;...

உபநிஷதங்களுள்
நரசிம்ஹதாபனீய உபநிஷத்தில் நரசிம்மருடைய பெருமைகள் விஷேஷமாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. முக்கியமாக 'ம்ருத்யும்ருத்யும'
என்ற மந்திரபதத்தை விவரிக்கும்போது

'யஸ்மாத ஸ்வபக்தாநாம ஸம்ருத ஏவ ம்ருத்யும்பமருத யுஞ்ச மாரயதி |தஸ்மாதுசயதே ம்ருத்யுமருதயுமிதி'

தன்னுடைய பக்தர்களால் நினைக்கப்பட்டவுடனேயே ஸம்ஹாரபந்தத்தையும் அகாலமரணத்தையும் அவர்களுக்கு போக்குகின்றாகையால் மிருத்யுவுக்கு மிருத்யுவெனப் படுகின்றான்
என பூர்வதாபினியில் உத்கோஷிக்கப்
பட்டது. உத்தரதாபினியில் இரண்டாவது கண்டத்தில் இறுதியில்

"ஸர்வஸம்ஹாரஸமர்த: பரிபவாஸஹ: ப்ரபுர்வ்யாப்த: ஸதோஜஜ்வலோऽவித்யாதத்கார்யஹீன: ஸ்வாத்மபந்த ஹர: ஸர்வதா த்வைதரஹித ஆனந்தரூப: ஸர்வாதிஷ்டான: ஸன்மாத்ரோ நிரஸ்தாவித்யாதமோமோஹோऽஹமேவேதி தஸ்மாதேவமேவேமமாத்மானம் பரம் ப்ரஹ்மானுஸந்தத் யாதேஷ வீரோ ந்ருʼஸிம்ஹ ஏவேதி"

'அனைவரையும் ஸம்ஹாரம் செய்வதில் வல்லவனாய் ஒருவராலும் அவமதிக்க ஒண்ணாதவனாய் ஸர்வேஸ்வரனாய், ஸர்வவியாபியாய் எப்போதும் பிரகாசிப்பவனாய் அஞ்ஞானமும், அதன் காரியமும் அற்றவனாய், ஜீவாத்மாவின் ஸம்ஸாரபந்தத்தைப் போக்குபவனாய், எப்போதும் தனக்கு ஒப்பற்றவனாய், ஆநந்தரூபனாய் எல்லாவற்றுக்கும் இருப்பிடமாய்,  எப்போதும் உள்ளவனாகவேயிருப்பவனாய் அவித்யையெனப்படும் கருமம்,  தமோகுணம், மயக்கம் ஆகியவை அற்றவனாயிருப்பவன் இந்த வீரனான நரசிங்கனே!'

மேலும்;.. சங்ககால இலக்கியமான பரிபாடலில் நரசிங்காவதாரத்தின் பெருமை பேசப்படுகிறதேயொழிய சரபர் கதையே இல்லை.

"செயிர் தீர் செங்கட் செல்வ! நிற்புகழ - புகைந்த நெஞ்சின், புலர்ந்த சாந்தின் - பிருங்கலாதன் பலபல பிணி பட வலந்துழி, மலர்ந்த நோய் கூர் கூம்பிய நடுக்கத்து அலர்ந்த புகழோன், தாதை ஆகலின் இகழ்வோன், இகழா நெஞ்சினனாக, நீ இகழா நன்றா நட்ட அவன் நன் மார்பு முயங்கி, ஒன்றா நட்டவன் உறுவரை மார்பின் - படிமதம் சாம்ப ஒதுங்கி, இன்னல் இன்னரொடு இடி முரசு இயம்ப, வெடி படா ஒடி தூண் தடியொடு தடி தடி பல பட---வகிர் வாய்த்த உகிரினை."[பரிபாடல் 4]

மேலும்; ஐம்பெருங்காப்பியங்களில் ஒன்றான சீவக சிந்தாமணியிலும் நரசிங்காவதாரம் பற்றிய குறிப்பு இருக்கிறது. ஆனால், சரபக்கதையைக் காணவில்லை ஆகவே முற்கால இலக்கியங்களில் எங்குமே சரபக்கதை இல்லை சல்லடை இட்டுத் தேடினும் கிடைக்காது என்பது தெளிவு.

எனவே, நாம் மேற்கண்ட ஆதாரங்கள் மூலம் ஸ்ரீ நரசிங்க மூர்த்தியின் மூச்சிகாற்றிலே சரபம் பயந்து நடுங்கி இருக்கும் என்பதே புலப்படுகிறது. சரபத்தால் எம்பெருமானை அசைக்கவே இயலாது என்பதும் இங்கு நிறுபணமாகிறது.
சரபம் ஸ்ரீ நரசிங்க பிரானை அடக்கியது என்னும் தாமஸ கல்பிதங்கள் இவ் சாத்விக ப்ரமாணங்களால் பட்டொழிகிறது.

சிவலிங்க வரலாறு

சர்வேஸ்வரனான ஸ்ரீமந் நாராயணரை நிந்திப்பதையே குறிக்கோளாகக்கொண்ட சில சைவர்கள் கூறும் பெரும் அபத்தமான புரட்டு கதையொன்று "ஆலயங்களில் எழுந்தருளி இருக்கும் சிவலிங்க மூர்த்தியை யோனிவடிவாய்த் தாங்கி இருப்பவர் திருமால்" என்று இந்த புரட்டுக்கு பதிலடியாக பதிவு அமைகிறது.

"பிருகுகோத மன்முன் பெருஞ்சினங்கொண் டின்பம் பருகுமையீ சன்குறிகள் பாரில்--- அருகிவிழ இட்டசா பத்தினா லிற்றகுறி யன்றோநும் இட்டதெய்வ மாயிருத்த லீங்கு."

என்றும், ஸ்ரீஸர்வேஸ்வரனை வாய்மதம்கொண்டு பேசுகிறவர்கள் அடையும் பயன் இன்னது என்று காட்ட,

"கையிருக்கக் காலிருக்கக் கண்ணிருக்க நக்கனுக்கு மெய்யிருக்க வன்பா விரும்பாதே-- வைதுவிழும் ஆண்குறியைப் பூசித் தழிவதெல்லாம் மாயவனை வீண்குறியாற் பேசும் வினை."

என்று கூறி அவர்கள் கூற்றினை மறுப்பு. 'பிருகுகோதமன்...ஈங்கு' என்ற பாடலின் கருத்து:--- முன்பொரு காலத்தில் சிவன் உமாதேவியோடு கூடி இன்பம் நுகர்ந்து கொண்டிருக்க, அவ்வமயம் பிருகு மகாமுனிவர் அங்குவர, இவர்கள் இருக்கும் நிலைகண்டு கோபங்கொண்டு சாபம்கொடுக்க, அதே சமயம் பூவுலகில் கோதமன் என்ற முனிவரும் இவர்கள் செயலைக் கண்டு சாபமிட, இவ்விருவர் சாபத்தினாலும் அறுந்து விழுந்த குறியன்றோ இங்கு உங்களது இஷ்டதெய்வமாயிருக்கும் சிவபிரான் என்பதாகும்.

'கையிருக்க......வினை' திகம்பரனாகிய சிவனுக்கு கை, கால், கண், உடல் முதலிய அவயவங்கள் இருக்கும்போது அவைகளைக்கண்டு ஆசைகொள்ளாமல், முனிவரிருவரின் சாபத்தினால் அறுந்து விழும் ஆண்குறியை ஆராதித்து அழிவதெல்லாம் மாயவனை வாய்மதம்கொண்டு பேசுவதனால் ஏற்பட்ட தீவினையேயாகும் என்பது இதன் கருத்தாகும். இனி இதன் வரலாறு;

              பிருகுவின் சாபம்

மாமேருவின் பக்கத்தில் விளங்குகின்ற மாதவத்தினர் சபை கூடி பரதத்துவநிரூபணம் செய்த காலத்தில் அங்குள்ள சிலர் தாமத புராணங்கள் பல்வேறுபடியாக மொழிகின்றவற்றைக் கருதி ஒருவருக்கொருவர் சங்கிக்கலாயினர். அவர்கள் தம்மிலும் சிலர் 'ஜகத்காரணவஸ் துவாய் விளங்குகின்றவன் பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் என்ற மூவர்க்குள் ஒருவனாகவன்றோ இருத்தல்வேண்டும்: அவன் எவன் ஆராய்வோமாகில். தாமச, ராஜசகுணப் பற்றில்லாது சுத்த சாத்விக இலக்கணமுடையவனே பரனென்று தெளியலாம்' என்றனர்

வேறு சிலர் 'போமின்! இங்ஙனமுரைத்த சுத்த சாத்விக இலக்கணமுடையவன் இன்னவன் என்று ஆராய்ந்து தெளிவோ மென்றாலோ அந்த மூவர்க்குள் எந்த மூர்த்தியேனும் சிறிது கோபம் கொள்வனேல் நம்மைக்கொல்வன் அதன்பின் எவன் மேன்மையாருக்கிலென்? தாழ்மை யாயிருக்கிலென்? இங்ஙனம் நாம் கருதியது அழகான செயலன்று' என்று அச்சமுற்றனர். அப்பொழுது அங்கிருந்த பிருகுமுனிவர் வேதக் குன்று போல் நின்று ஒன்று சொல்லத் தொடங்கினார்.

"மாதவத்தினையுடைய அந்தணாளரே! குற்றமற்ற சுத்த சாத்விக இலக்கணமுடைய ஞான நாயகனான ஸர்வேஸ்வரன், அவன் யாவன் என நிர்ணயிக்கவந்த நம்மிடம் குற்றங் காண மாட்டான். துன்பத்தைத் தருகின்ற தாமச ராஜஸ குணக்கடவுளர் கோபித்தபோது அவர்களுக்கு நாமெளியமோ? அவர்களோடெதிர்த்துச் சபித்தற்கு நமக்கு வலியில்லையோ சொல்லீர்? அந்த சுத்தசாத்விக இலக்கணமுடைய பரதேவதை இன்னானென்று பரிசோதிப் பதற்கு உங்களுடைய பேரருளைக் கொண்ட யான் ஒருவனே சாலும்;" என்று பகர்ந்து, 'முப்புரங்களைத் தீயெழும்படி வென்றனாகிய சிவனுடைய குணத்தை முன்னர் ஆராய்வோம்' என்று பூத கணங் களும் வேதாளங்களும் முடியுடைய அமரரும் கைதொழவிருக்கும் கைலையங்கிரியை அணுகி, மகர தோரணங்களையும் பல சிகரங் களையுமுடைய கோயிலையடை ந்தார். அப்பொழுது நந்திதேவன், 'எங்கள் அகில நாயகருக்கு இப்பொழுது உங்கள் வருகையை அறிவிப்பதற்குச் சந்தர்ப்பமில்லை' என்று தடுத்தனன். பிருகுமுனிவர் ஆங்கு ஏழுநாள் வரை தங்கி யிருந்தனர். இதனையறியாது சிவன் உமையுடன்கூடி, கலவி செய்து கொண்டிருந்தனன்.

அஞ்ஞான்று பிருகுமுனிவர் கோபமுற்று, 'யான் ஏழுநாள் வரை ஈண்டுக் காத்துக்கொண்டிருக்க, தாமத குணத்தினால் என்னை ஸத்கரியாமல் காமவலையுள் கட்டுண்டிருக்கிற உமேசுவரரது குறிகள் அற்று விழக்கடவன' என்று  சபித்துச் சென்றார்.

பின்னர் உமையுடன் கலவியின் பெருங்கடலைக் கடந்து வந்து சிவன் வாயிலையடைய, அங்கிருக்  கின்ற நந்திதேவன் பிருகுமுனிவர் தங்கியிருந்த செய்தியைச் செப்பினன். அதனைக் கேட்ட சிவன் கணநாதனையழைத்து, 'நீ ஈண்டு பிருகுமுனி வரையழைத்து வருவாய்' என்று கட்டளையிட்டனன் கணநாதனும் விரைவிற் சென்றழைக்க, முனிவரர் அதற் குடன்பட்டு மீண்டும்வர, அதனைக் கண்ட சங்கரன், 'முனிவர்க்குற்ற முனிவு மாற அன்பு புலனாதற்குரிய ஓர் சீரிய செயலைச்செய்வோம்' என்று அவரை ஆலிங்கனம் செய்யத் தொடங்கினன். அப்பொழுது முனிவர்,

"சுடலை மேவியும் பேய்களான துர்ச்சங்க மெய்தியுந் தோலெலும் பணிந்
தடலைபூசியுங் காமமோகனத் தவசமுற்று மிங்கசுசியான நீ மடலைமேவு தாமரையயன் றருமைந்தனா மெனுமமதை கொண்டெனைத்
தொடலைநில்லெனப் புவியும் வானமுஞ் சுழல் சுழன்றிடச் சூலபாணியும்"

என்கிறபடி 'என்னைத் தொடவேண்டாம்' என்று சொல்லி யவுடன் சிவன் கோபமுற்றுப் புவியினுள்ளாரும், வானத்தி லுள்ளாரும் அலமரும்படி வாய்துடிப்ப மயிர்க்கூச்செறியக் கொக்கரித்து நெற்றிக்கண்ணை விழித்து முனிவரைத் தகிக்கத் தொடங்கினன். இதனைக் கண்ட முனிவர் தம் பாதத்தின் பெருவிரலிலுள்ள சண்டாக்கினி யால் முக்கண்ணினின்றுந் தோன்றிய அக்கியைச் சங்கரித்து, முன்னிட்ட சாபமன்றி, 'இனி நீ பிராமண்ய தெய்வமாகா தொழிவதோடு நீ அநுபவித்துக் கழிந்தவை எல்லாம் எவர்க்கும் அருகமாகாதொழிந்திடுக' என்றுஞ் சபித்து, நான்முகப்புத்தேளுரையு மிடத்தை அணுகியபோது நான்முகன் மதிப்பாளனாகவிருப்ப தைக்கண்டு, புற்றிலுறையும் பாம்பு போலக் கோபமுற்று இவன் தமக்கு த்தந்தையாயிருப்பதையும் நோக்காது, 'இன்றுமுதல் பூமியிலுள்ளவர்கள் உன்னை ஆலயங்களில் பிரதிஷ்டித்துத் தொழாதிருக்கக் கடவர்கள்' என்று சபித்தனர்.

அதன்பிறகு முனிவர் வைகுந்தத்தையடைந்து சிறந்த இரத்தினங்களால் அமைக்கப் பெற்ற பொற்கோயிலைச் சார்தலும் அங்குள்ள வாயிற்காப்பாளர் வெருவி நின்றனர். பின்னர் முனிவர் தடையறச் சென்று நீலமலைபோல த்திருவனந்தாழ்வான் மீது பிராட்டி மார்களும் பெரியதிருவடி முதலிய நித்யசூரிகளும் கோடிசூர்யப் பிரகாசம்போலப் புடைசூழ அறிது யிலமரும் அச்சுதனைக்கண்டு தம் காலால் உதைத்தனர். இங்ஙனம் செய்த இக்கொடுஞ்செயலை, பக்தவத்ஸலன் தன் திருவுள்ளத்தில் சிறிதுங் கருதாது மக்கள் மெய்தீண்டத் தாயுகப்பது போல மகிழ்ந்து கடிதெழுந்து, 'முனிவரே! இன்று என்பொருட்டாக உமது சிறந்த பாதங்கள் என்னை யுதைத்து நொந்தனவே' என்று அருள்ததும்ப வினவினன். அப்பொழுது முனிவர்செய்ததைக் கூறும் பாடலானது:-----

"சுத்தசாத்திக சொரூப நற்பரஞ்சோதியென்று தாள்தொழுது சென்னியில்
கைத்தலங் குவித்தாழியாய் செகத்காரணன்றனைக் காணவென்று நான் புத்தியின்மையா லிங்கிழைத்திடும் புன்மை நீ பொறுத்தருள்க வென்றுபோய் மெய்த்தவத்து மாமுனிவருக்கெலாம் விண்டுவத்துவென்பது விளம்பினார்"

[சுத்த சாத்விக ஸ்வரூபனாய் பரஞ்சோதியாய் விளங்குகின்றவன் இவனே என்று திருவடியைத் தொழுது, தலையிற் கைகுவித்து ஆழிப்படையுடையாய! ஜகத்காரணவஸ்து எது? என்று ஆராய்ந்து காணுதற்காக யான் புத்தியில்லாமல் ஈண்டுச்செய்த பெரும்பிழையைப் பொறுத்தருள வேண்டும்' என்று பிரார்த்தித்துச் சென்று, தத்துவதரிசியராகிய முனிவரனைவருக்கும் விஷ்ணுவே பரதேவதையாவான் என்றுரைத் தனர்.] இவ் வரலாறு பாகவதம், பத்மம் முதலிய புராணங்களில் காண்பது.

               கௌதமர் விடுசாபம்

பிருகுமுனிவர் கைலையங்கிரியை யணுகி உமையோர்பாகனைச் சாபமிட்ட காலத்தில் கௌதம முனிவர் நீராடி அநுஷ்டானம் முடிப்பதற்காக வைகறைப் பொழுதிற் சென்றனர். அங்கு இந்திரிய வெள்ளருவி யோடக்கண்டு 'இஃதோர் கான் யாறு' என்று மதித்து அதிலிறங்கித் தம் கையால் தீண்டி எடுக்க, அது இந்திரியமாக இருக்கக்கண்டு, 'இங்ஙனம் ஓய்வொழிவின்றிச் சம்போகம் எய்துகின்றவர்களின் குறிகள் இப்பொழுதே புவியில் துணிந்து (அறுந்து) விழக்கடவன' என்று சபித்தனர். இப்பொழுது கவுதமரிட்ட சாபமும் முன் பிருகு முனிவரிட்ட சாபமும் ஒரே காலமாகும். இந்தச் சாபமானது தன்னின் மிக்க ஓர் இறைவனில் லையென்று மதித்துக்கொண்டி ருக்கிற சடாதரனிடத்தில் வந்து சார்ந்தது. இந்தச் சாப காரணந் தனை விலக்குவதற்காக ஆங்குள்ள முனிவர்கள் கூடி, 'கௌதமனை நாம் முனிவது முறையன்று' என்று அவர் ஏகாந்த மாயிருக்கின்ற சூழலையடைந்து, "கௌதமா! புத்தியற்றனை கொல்; புகுகின்ற வீட்டில் நெருப்பை வைப்பது போல நமக்குப் புகலிட மாக இருக்கின்ற பிறையேறு செஞ்சடையோனை சபிப்பது? 'நீ அந்தணர்க்குள்ளாகாது போதி' என்று நின்னை யாம் சபிப்போம்" என்ன, அதற்கு கௌதமர் அச்சமுற்று, அத்தபோதனர்கள் மகிழ்வுற்றுச் சம்மதிக்குமாறு ஒரு மொழி சொல்லத் தொடங்கினார்:--
'முனிவர்களே! அற்றொழிந்த உமேசுவரரது குறிகள் அருச்சனைக் கருகமாமாறு யான் இப்பொழுதே அளவற்ற நூல்களை ச்செய்கின்றேன்' என்றனர். தபோதனர்களும் அதற்குடன் பட்டார்கள். இவ்வாறு கந்தபுராணத்தில் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளது. இவ் வண்ணமாக இருசமயவிளக்கம் இவ்வரலாறு களைத் தெளிவாக தெரிவிக்கிறது.

இனி இதன் சான்றுகள்:---- "பிருகு மகரிஷி சாபத்தினால் உபயருடைய லிங்கங்களும் அறுந்து காட்டில் திரிந்துகொண்டி ருந்த சிவன், செண்பகப் புஷ்பங்கள் ஆயிரங்களினால் அரியை அர்ச்சித்தான். அதில் ஒரு புட்பம் குறைந்ததென்று தன் மூக்கை அரிந்து அர்ச்சித்தான். ஹரியானவர் உலகத்தில்லாத அந்த பக்தியைப் பார்த்து ப்ரீதியினாலே பார்வதிக்கும் சிவனுக்கும் லிங்கங்களுண்டாகும் படியாகவும், பரஸ்பரம் போதிக்கும் படியாகவும் வரங்கொடுத்தார் என்று, ருத்ர கீதையில் அகஸ்திய சம்ஹிதையில் சிவன் சொல்லி யிருக்கையால் சிவனுடைய லிங்க மறுந்து விழுகையில் விஷ்ணுவானவர் யோணியாய்ப் போய்த் தாங்கினார் என்று சைவர்கள் சொல்லுவதும், அபத்தங்களும் மாச்சரிய வசனங்களுமாய் விட்டன"  என்பது கூரேச விஜயத்தில் கண்ட உண்மை.

அடுத்து இவ்வரலாறு பற்றி, பாகவதம் தசமஸ்கந்தம் 89-வது அத்தியாயத்திலுள்ள ஸம்ஸ்கிருத சுலோகங்களையும் அதன் தமிழ் உரையினையும்; பாத்ம புராணத்தி லுள்ள இவ் வரலாற்றின் ஸம்ஸ்கிருத ச்லோகங்களையும் அதன் தமிழாக்கத்தினையும், ஸ்ரீவைஷ்ணவ சுதர்சனத்தின் வெளியீடான 'ஸாத்விகவிஜய ஸர்வஸ்வம்' என்ற நூலில் விரிவாகக் கண்டு தெளிக.

இனித் தமிழ் நூல்களில் காணும் சான்றுகள்;

"வல்லைவரம் பில்லாத மாயவினை தன்னுன் மயங்கினர் களோடே மதிமயங்கி மேனாள் அல்லை யிறைவனீ யாதியெனப் பேதுற் றலமரு வோர்முன்னை யறப்பய னுண்டாக எல்லை வலயங்க ளெம்முழையென் றந்நா ளெரியோனைத் தீண்டி யெழுவ ரெனநின்ற தொல்லை முதன்முனிவர் சூளுற்ற போதே தொகைநின்ற வையந் துடைத்திலையோ வெந்தாய்"
[கம்பராமாயணம்: சரபங்கர் 31]

என, கம்பர்பெருமான் தம் பரமகருணையால் உலகுக்கு அளித்த இராமாயணத்தில் சரபங்கர் பிறப்பு நீங்கு படலத்தில் 31வது கவியால் இவ்வரலாற்றி னை விளக்குவது காண்க.

"சார்ந்தன னன்ன காலைத் தழல்வண னுமையாள் கொங்கை ஆர்ந்தன னின்பந் துய்க்கு மமைதியென் றறிந்தன் னோர்க்குப் பேர்ந்திரு குறியும் வீழப் பெரிதுரைத் தகல லோடும் ஓர்ந்துமுக் கணன ழைப்ப வொய்யெனப் பெயர்ந்தும் வந்தான்"

"உற்றவிம் மறைவ லோனம் முடன்பிறப் பென்று வெவ்வாய்ப் புற்றர வணிந்த நம்பன் புல்லுவா னுறலுந் தீண்டேல் நிற்றியோ தூய்மை நீத்தா யென்னலு நீடு செந்தீ நெற்றியிற் கண்டி றந்து நீடழல்தோற்றி நின்றான்"

"மாதவ னடுக்கு றாது வளர்கழற் பெருவி ரற்கண் வேதுறு செந்தீ யேவி விருத்தழல் செகுத்து மற்றும் ஓதுநான் மறையோர் போற்று முயர்பிரா மணிய தெய்வம் ஆதனீ யொழிக வென்னா வறைந்தனன் கடுகிச் சென்றான்"
[பாவதம்: பிருகு அத்]
என்று இவ்வரலாற்றினை பாகவதம் பிருகுமுனி சென்ற அத்தியாத்தில், செவ்வைச் சூடுவார் தெளிவுறக் கூறுவது நோக்குக.